قضاوت !

1- چند وقت پيش ، همكارم كه كيهان خوان قهاريه و از نظر فكري كاملا منطبق بر خط كيهان و كيهانيهاست داشت با يكي ديگه از بچه ها سر موسيقي بحث مي كرد و براي رد موسيقي تهمتهاي عجيب و غريبي به اهل موسيقي مي زد . مثلا مي گفت اينها همه شون عمليند و آدم حسابي توشون پيدا نمي شه و ... .
حرفهاش كلي من رو به فكر فرو برد كه ريشه چنين تفكر يك طرفه اي كجا مي تونه باشه ؟ در آخر چيزي به نظرم رسيد كه فكر كنم مي تونم به عنوان يكي از پايه هاي فلسفه شخصي زندگيم محسوبش كنم .
ريشه اين مشكل در اين شخص و در هر كس ديگري من جمله در خود من ، مي تونه در اين باشه كه ما براي خودمون حق قضاوت قايل هستيم . در حالي كه اين حق رو هيچ كس به ما نداده . چون صلاحيت و ابزار كافي براي اين كار رو نداريم . در نتيجه اين كمبود رو مي خواهيم با حرفهاي بي منطق و توخالي كه زاييده ذهن خود ماست پر كنيم تا به اصطلاح قضاوت بي اشكالي داشته باشيم.
پس يكي از مباني فلسفه زندگي من اين خواهد بود :
من حق قضاوت كردن و حكم كردن درباره كسي رو ، خصوصا وقتي مستندات و صلاحيت لازم رو ندارم ، حتي براي خودم هم ندارم و حق ندارم بر اساس قضاوتهاي شخصي كه ناشي از برداشت احساسي من از موضوعي خاصه تصميم بگيرم .
كاملا مشخصه كه قضاوت شخصي با تحليل اتفاقاتي كه پيرامون ما مي افته متفاوته !

2- قبل از تولد پسرم هميشه مي ترسيدم كه جايگاه اون تو قلب من كجاست و آيا بايد قلبي رو كه قبلا همه اش رو يكجابه همسرم تقديم كردم دوباره تقسيم كنم ، يا جايي براي فرزندم توش هست يا نه ؟ چون تصورم از قلب مثل يك اتاق بود كه فقط براي يك نفر توش جا هست. ولي الآن فهميدم كه وقتي فرزند آدم به دنيا مياد، ظرفيت هاي تازه اي براي محبت كردن در وجود آدم شكوفا مي شه . انگار كه قلب آدم دوبرابر بشه و بتوني اون قسمت جديد رو به فرزندت اختصاص بدي . و مطمئنا هيچ كس جاي ديگري رو تو قلب آدم تنگ نمي كنه .