کوه و دریا

دشت تنهایی بود و کوه بلند و دیگه هیچ چیز. نه پرنده و نه درختی . همه چی رنگ سربی بود و خاکستری. بادهای صحرایی هیچوقت پیام آور شادی نبود و فقط گرد و خاک رو به هوا بلند می کرد.
خدا هم از این همه تنهایی ناراحت شده بود. آسمون از غم خدا گریه اش گرفت و اشک خدا روان شد. باران اومد و اومد و .... طوفان نوح شده بود.
روزها و روزها بارید و بارید و وقتی گریه آسمون تموم شد و خورشید دوباره دراومد ، دیگه اثری از دشت نبود . فقط کوه بلندی بود که میون دریا احاطه شده بود و تنش سبز سبز شده بود . کوه سبز میون دریای آبی احاطه شده بود و حالا دیگه با اومدن باد گرد و غبار به هوا بلند نمی شد و موجهای کوچک دریا بود که تن سبز کوه رو می شست و تو گوش اون ترانه می خوند.
و اینچنین بود قصه کوهمرد و دریا ....