شنبه، اردیبهشت ۲۷، ۱۳۸۲

من يک بدی دارم که وقتی به يه چيزی گير بدم حالا حالاها ول کنش نيستم !! حالا اين چيز لباس باشه . يا يک دوست باشه . يا يه آهنگ يا ....

خلاصه تو اين چند وقته يک کشف جديد کردم !!! داريوش ! باورتون می شه ؟ من تا حالا به شدت از داريوش بدم ميومد و حوصله صداشو نداشتم . هيچ جوری نمی تونستم تحملش کنم. فقط از آهنگ نون و پنير که با ابی خونده بود خوشم می اومد .

ولی ۱۰ ۱۵ روز پيش تو اوج بی حوصلگی رفتم سراغ کامپيوتر عزيز که آهنگی گوش دهيم. از شانس خوبم اولين آهنگی که به گوشم خورد « ياور هميشه مومن » بود و اولين آلبومی که گوش کردم « گل بيتا» . فقط اينو بگم که همون شب حداقل ۱۵ يا ۲۰ بار ياور هميشه مومن رو گوش دادم ....
خلاصه بعد از اونشب خيلی راغب به آهنگهای داريوش شدم و جالبه که مجموعه ای شامل بيش از ۱۶۰ آهنگ از داريوش رو که از وقتی کامپيوتر رو خريده بوديم داشتيم و من اصلاْ بهش توجه نکرده بودم کشف کردم و اين شکلی شدم !

يه جورايی حالا خيلی دارم تاسف می خورم .‌آخه من اين همه سال رو جدا از چنين مجموعه قشنگ ( هم از نظر شعرهاُ هم از نظر آهنگ و هم از نظر صدا ) سر کردم. واقعا متاسفم ....

هیچ نظری موجود نیست: